| Nazwa przedmiotu | Geometria wykreślna I |
| Typ przedmiotu | obowiązkowy |
| Poziom przedmiotu | średnio-zaawansowany |
| Rok studiów, semestr | rok 1, semestr 1 |
| Imię i nazwisko osoby odpowiedzialnej za przedmiot |
Dr Andrzej Bieliński
Instytut Ogrzewnictwa i Wentylacji |
|
Podstawowe wiadomości z geometrii płaszczyzny (planimetria - program szkolny) jak np. wielokąty foremne i ich własności oraz związane z nimi konstrukcje, konstrukcje stycznych z punktu do okręgu, wspólnych stycznych do dwóch okręgów o różnych promieniach, inne elementarne konstrukcje z wykorzystaniem izometrii, podobieństwa i jednokładności. Elementarne wiadomości z geometrii przestrzeni (stereometria - zakres szkolny), w tym: wielościany foremne, ich własności oraz konstrukcje związane z tymi wielościanami, pojęcia równoległości i prostopadłości, kąty, odległości itp. |
|
Kształtowanie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej, umiejętności logicznego myślenia i poprawnego wyciągania wniosków dotyczących układów przestrzennych. Opanowanie przez studentów zasady wzajemnie jednoznacznego odwzorowania przestrzeni na płaszczyznę przez rzutowanie, niezbędne w praktyce inżynierskiej do sporządzania i czytania rysunków. W zakresie rzutu środkowego (perspektywy)uzyskanie umiejętności kreślenia w perspektywie pionowej obrazów wielościanów wraz z przekrojami płaszczyznami szczególnie położonymi, jak również wyznaczanie perspektywy pośredniej zestawu wielościanów na podstawie planu i podanych wysokości. W przypadku rzutowania aksonometrycznego ukośnego uzyskanie umiejętności dokonania wyboru właściwego układu aksonometrycznego i wykorzystanie własności tego układu do przedstawienia obrazu wielościanu oraz bryły obrotowej, co umożliwi sporządzanie odręcznych szkiców wymienionych obiektów. W rzutach prostokątnych (rzuty Monge'a) opanowanie podstaw tego odwzorowania w zakresie konstrukcji miarowych i wyznaczania elementów wspólnych. Uzyskanie umiejętności przedstawiania w trzech rzutach (wraz z aksonometrią) wielościanów z wyciętą częścią, wykonywania przekrojów brył i wyznaczanie ich wielkości. Następnie praktyczne opanowanie zasad rozwiązywania dachów na budynkach wolnostojących i z elementem przyległym. |
|
Elementy niewłaściwe i przestrzeń rzutowa. Odwzorowanie wzajemnie jednoznaczne przestrzeni rzutowej na płaszczyznę przez rzutowanie środkowe. Zasada odwzorowania i konstrukcje podstawowe. Perspektywa pionowa wielościanu oraz przekroje wielościanu płaszczyznami pionowymi i czołowymi. Perspektywa pośrednia zestawu wielościanów na podstawie planu i danych wysokości. Rzutowanie równoległe - niezmienniki. Rzut aksonometryczny ukośny. Układy aksonometryczne najczęściej stosowane w praktyce. Obrazy aksonometryczne wielościanów i brył obrotowych. Układy aksonometryczne sprzężone. Rzutowanie prostokątne jako szczególny przypadek rzutowania równoległego. Niezmiennik charakterystyczny tego rzutowania. Konstrukcje wyznaczania elementów wspólnych. Przenikanie wielokątów i wielościanów. Trzy rzuty wielościanu z wycięciem lub otworem. Zmiana układu odniesienia - transformacja. Zastosowanie transformacji m.in. do wyznaczania przekrojów wielościanów, wielkości kątów i odległości oraz konstrukcji prostej prostopadłej do płaszczyzny. Obroty i kłady. Rozwiązywanie dachów na budynkach wolnostojących i z elementem przylegającym. |
| Ocenianie ciągłe - zadania sprawdzające przygotowanie do ćwiczeń na podstawie wykładu (10%). Wykonanie i zaliczenie czterech prac projektowych (20%). Trzy 45-minutowe pisemne prace kontrolne ( dwie na ćwiczeniach, jedna w czasie wykładu) - (70%). |
| [1] Bieliński A.: Geometria wykreślna Oficyna Wydawnicza PW, Warszawa 2005 [2] Bieliński A. i współautorzy Ćwiczenia z geometrii wykreślnej Wydawnicza PW, Warszawa 2002 [3] Grochowski B.: Geometria wykreślna z perspektywą stosowaną PWN, Warszawa 1995 [4] Przewłocki S.: Geometria wykreślna w budownictwie Arkady Warszawa 1997 |
| Nazwa przedmiotu | Geometria wykreślna II |
| Typ przedmiotu | obowiązkowy |
| Poziom przedmiotu | średnio-zaawansowany |
| Rok studiów, semestr | rok 1, semestr 2 |
| Imię i nazwisko osoby odpowiedzialnej za przedmiot |
Dr Andrzej Bieliński
Instytut Ogrzewnictwa i Wentylacji |
| Opanowanie przynajmniej w stopniu dostatecznym materiału z Geometrii wykreślnej I, w szczególności zasad rzutowania prostokątnego, w tym podstawowych konstrukcji i metod stosowanych w rzutach Monge'a. Wymaga tego tematyka przewidziana w programie Geometrii wykreślnej II - druga część rzutów Monge'a, rzut cechowany oraz aksonometria prostokątna. |
|
W dalszym ciągu kształtowanie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej. Umiejętność klasyfikowania przekrojów stożka i walca. Przedstawianie w trzech rzutach bryły obrotowej (kuli, stożka i walca) z częścią wyciętą płaszczyznami. Wykonanie na podstawie rzutów prostokątnych rozwinięcia pobocznicy stożka i walca. Umiejętność dokonanie wyboru i zastosowania odpowiedniej metody do wyznaczenia linii przenikania powierzchni obrotowych. Wykorzystanie rozpadu linii przenikania powierzchni stopnia drugiego w praktyce inżynierskiej, np. do budowy sklepień, połączeń przewodów. Wykonanie z powierzchni prostokreślnej przekrycia dachowego rozpiętego nad planem prostokątnym lub kołowym. Opanowanie zasad i podstawowych konstrukcji rzutu cechowanego. Praktyczne wykorzystanie tego odwzorowania do prac w terenie. Umiejętność zastosowania poznanych konstrukcji geometrycznych m.in. do budowy skarp nasypów i wykopów. Wykonanie projektu drogi lub placu w danym terenie. Poznanie zasad aksonometrii prostokątnej i wykorzystania ich przede wszystkim do kreślenia aksonometrii kuli. |
|
Powierzchnie obrotowe w rzutach Monge'a. Przebicia i przekroje tych powierzchni. Klasyfikacja przekrojów stożka. Trzy rzuty powierzchni obrotowej z częścią wyciętą płaszczyznami rzutującymi. Rozwinięcia pobocznicy stożka i walca, w tym linie geodezyjne na tych powierzchniach. Przenikanie powierzchni i metody wyznaczania linii przenikania tych powierzchni: metoda płaszczyzn, metoda kul współśrodkowych oraz metoda wynikająca z rozpadu linii przenikana powierzchni drugiego stopnia. Zastosowanie rozpadu linii przenikania do konstruowania sklepień i połączeń przewodów walcowych. Powierzchnie prostokreślne, ich budowa i wykorzystywanie do tworzenia przekryć dachowych. Rzut cechowany. Odwzorowanie punktu, prostej i płaszczyzny. Nachylenie i moduł prostej i płaszczyzny. Konstrukcje wyznaczania elementów wspólnych oraz konstrukcje miarowe. Wykorzystanie tego odwzorowania w praktyce inżynierskie. Krzywe i powierzchnie stokowe. Przykłady prac w terenie, budowa skarp nasypów i wykopów. Aksonometria prostokątna i jej własności. Aksonometria prostokątna kuli z wyciętym jednym oktantem. |
| Ocenianie ciągłe - zadania sprawdzające przygotowanie do ćwiczeń na podstawie wykładu (10%). Wykonanie i zaliczenie czterech prac projektowych (20%). Trzy 45-minutowe pisemne prace kontrolne ( dwie na ćwiczeniach, jedna w czasie wykładu) - (70%). |
| [1] Bieliński A.: Geometria wykreślna Oficyna Wydawnicza PW, Warszawa 2005 [2] Bieliński A. i współautorzy Ćwiczenia z geometrii wykreślnej Wydawnicza PW, Warszawa 2002 [3] Grochowski B.: Geometria wykreślna z perspektywą stosowaną PWN, Warszawa 1995 [4] Przewłocki S.: Geometria wykreślna w budownictwie Arkady Warszawa 1997 |